Het ochtendgloren ontvouwde zich nauwelijks over het schoolpleintje en het rumoer van inpakkende avonturiers verstoorde de zondagrust. Havermoutpap werd met volle teugen onthaald door de energiezoekende sportievelingen die zich prepareerden voor een dagje vol geestesprikkelende indrukken geparfumeerd met een beproeving voor lijf en lede. De route was simpel met slechts twee afslagen, het parcours kende weinig vlakke stukken. De weergalloze landschappen gaven alweer een mentale ondersteuning die zijn gelijke nauwelijks kent. 

Een mooie boom op alweer een schoolpleintje gaf de nodige beschutting tijdens de lunch. Ook na de pauze hervatte alle fietsers de weg naar de finish, Wouter en Jip weerstonden de buikklachten en verdienen groots respect voor hun mentale weerbaarheid. Grenzen verleggen noemen we dat dan wel eens lakoniek, maar je moet het toch maar doen. Na 100km stond er een stevige klim op het programma... hellingsgraad van ver boven de 10%. 

Na 120 km vonden we onze kampplek aan een kerkje, niet zo eenvoudig echter: toestemming moest gegeven worden door alle lokale chiefs, van het hoofd van de kerk en de priester tot de burgemeester en de lokale politiechef. Tropische regenbuien speelde met onze voeten tijdens het koken en het verorberen van het voedsel tot ons laatavondbabbeltje rond halfacht want rond acht is iedereen slaapgaar. Het was buiten de hoogwaardigheidsbekleders gerekend die ook nog eens persoonlijk ons kwamen verwelkomen. Enkelen hadden wel een stevig zondagsdrankje achterover geslagen. De winderige nacht gaf ieder uiteindelijk een welverdiende rust.